selim'den once, bebek planladigimiz gunlerde arkadaslarim bana garip gozlerle bakiyor ve hatta bazen hislerimde yanilmiyorsam "kinayan" bakislar firlatiyorlardi. yani bu kadar yogunluk icinde bir bebege ne gerek vardi ki...
oysa ki biz evliligimizin dorduncu yilini doldurmus, iliskimizi bir cizgiye oturtmus, ruhen ve bedenen hazir hissediyorduk kendimizi buna.
zor olacakti evet, ikimiz de doktora yapiyorduk; doktora hic kolay degildi ve daha onumuzde birkac senemiz daha vardi, ama hazirdik selim'e, ruhen, bedenen hazirdik iste.
ve selim geldi, oyle cok sevdik ki onu keske daha once gelseydi dedigimiz bile oldu...
yazmak istedigim bunlar degil aslinda. bugun okuldan cikmis otoparka dogru yururken bir yandan hocamin dediklerini dusunuyor, bir yandan da eve gittigimde yapacaklarimi kafamdan geciriyor, bir yandan da sicak gunesi hissetmenin mutlulugunu duyuyordum. hocamla gorusmustum, evet tezim yolunda gidiyordu, daha yapilacak cok sey vardi ama hocam "you are on the right track" demisti ve bu beni motive etmek icin yeter de artardi bile. sonra durdum dusundum hayatimiza ne cok seyi sigdirdigimizi farkettim, buyuk sevgisini ve sorumlulugunu tasidigimiz oglumuz, sebo'nun ve benim calismalarimiz, ailelerimizden uzak bir yasam... tum bu sorumluluklara ragmen "iyiyiz" diye dusundum kendi kendime, oglumuza elimizden geldigince bakabiliyor, calismalarimizi aksatmiyor, bir evliligi yurutuyor, bunun yaninda kendimize ve arkadaslarimizla olabilecegimiz zamanlar ayirabiliyoruz, bazi seyleri iyi ayarlayabildigimizi gordum ve sevindim kendi kendime, kolay degil, buyuk sorumluluklari birlikte iyi idare ediyoruz seboyla.
sonra onu dusundum, sebo'yu... dogumdan once hic bu kadar destek olacagini dusunmemistim, hani arda yardimci olur diyordum ama beklentilerimin cok ustunde cok destek oldu sebo bana. hatta destekten de ote selim'le ilgili cogu konuyu kendine sorumluluk bildi ve ben dusunmeden ustune aldi. hayatimi, hayatimizi cok cok kolaylastirdi, kolaylastiriyor sevgili esim, bunun disinda tezimle ilgili calismalarimda hep motive ediyor beni, kolay umitsizlige kapilan ben onun destegiyle herseyi basarabilirim diye dusunuyorum. ve farkettim ki onu yeteri kadar takdir etmiyorum.
belki bu yazi kucuk bir baslangictir, belki okur yazdiklarimi ve gorur onu ne kadar takdir ettigimi ve ne kocaman sevdigimi.
iste boyle yogun gunler yasiyoruz, calismalarimizi gecenin gec saatlerine kaydirdigimiz, uyanik oldugu zamanlari mumkun oldugunca oglusumuzla ilgilenerek gecirdigimiz ve bu arada koca bir hayati paylastigimiz yogun gunler....
1 yorum:
uzaklarda olmanin en iyi yani bu sevgili sumuklubocek! eslerimiz de en az bizim kadar haberdar bebek ve cocuk bakimindan, neyin nasil yapilmasi gerekenden ve onun ne istedigini anlayabilme yeteneginden, yazini okuyunca ben de esime acik sekilde tesekkur etmedigimi farkettim.
uzaklarda olmamin bana neler kazandirdigini ve kaybettirdigini gorebilecegim bir liste yapmaliyim bence, hep burada olmaktansikayet ediyorum ama sanirim listedeki "iyi yanlari" kismi daha uzun olacak:)
Yorum Gönder