Nostalji

Bu aralar buram buram bir nostalji yasiyorum ben. Hani anlamindaki gibi eskiye ozlem seklinde bir nostalji degil bu ama; iste eski resimlerini cikarip bakiyorum Selim'in "ayyy ne kucukmus, minikmis" diyorum- sanki simdi cok kocaman olmus gibi. Eskiden soyleydi boyleydi diye anlatiyorum annemlere.
Belki de ben bir ayrilik sednromu yasiyorum. Hani bebekler buyuyup kisiliklerini bulmaya baslayinca anneden koparlarmis ya, belki de bunun farkina varmak benimkisi. Selim'den cok kendimle ilgili birsey belki de. Belki de bu yuzden anne sutune bu kadar israrla devam edisimiz; hani sanki sutu icmezse beni de unutacakmis gibi bir his benimkisi.
Gerci eski fotograflarina bakip ne kadar buyudugunu gormek de insanin cok hosuna gidiyor. Ilerlemeyi gormek mutlu ediyor insani.
Annelik cok duygusal birseymis yalniz bunu anliyor insan bir de. Yalniz kendi cocugunuza, bebeginize karsi degil; tum bebeklere, cocuklara karsi ayri bir sevgi beliriyor icinizde; tum cocuklara sevgi duyuyor, tum cocuklara merhamet ediyor; tum cocuklar hep iyi olsunlar, saglikli olsunlar, hayatta onlari hep guzel seyler beklesin istiyorsunuz. Bir cocugun acisini duymak kendi cocugunuzmuscasina icinizi acitiyor, isyan ediyorsunuz yapilanlara olanlara. Tum cocuklari kucaklamak istiyorsunuz, onlari sevmek, sicak bir kucak acmak onlara. Anneligi bana yasattiklarinin yanisira iste hayata dair bana bunlari kazandirdigi icin de seviyorum. Kisiliginizin, yasaminizin bir parcasi oluyor annelik.
Nereden nereye geldim simdi, Selim 10 aylik oldu ve ben onun her halini doya doya yasamayi seviyorum.