Gecenlerde, yaklasik 10 gun kadar once, benim buhranlarimin basladigi siralarda su yeni pasaportlardan almak icin minik bir New.York yolcugu yapmistik Sebo ile. Boston'dan New.York'a otobusle gitmek cok rahat. Hem de New.York'taki son duraktan 42. caddeden hem konsolosluga cok rahat yuruyor, hem de yol ustunde Times Square, Grand Central Istasyonu dahil pekcok mekani gorebiliyorsunuz. Ben pek modumda olmadigim icin pek gezmedik. Konsoloslugun oldugu binadaki dostalarimizi ziyaret ettik daha cok.
Pasaport icin basvurusumuz ve elimize alisimiz cok cabuktu, 10 gunde evimize geldi yeni "bordo" renkli pasaportlarimiz. Ancak konsolosluktaki bazi manzaralar pek ic acici degildi. Ornegin anne-baba Turk bir ailenin iki oglunun tek kelime Turkce bilmiyor oluslari cok aciydi bence, cocuklarin gelecegi konusunda korkuya dusurdu beni.
Boston'daki is teklifini degerlendirmeden once New.York, Manhattan adasinda bir okuldan da teklif almis ve ikisi arasinda daha sakin oldugunu dusunerek Boston'u secmistik. Simdi is konusunda bu secimimi sorgulasam da, hala New.York'un cocuklu bir aile icin zor bir sehir oldugunu dusunuyorum.
Insan hayatini mumkun oldugunca basitlestirmeli aslinda, cunku bu hayat pekcok acidan zaten zor.
5 yorum:
Ben son söylediğini filmlere uyarladım hayatımda.. karamsar, can sıkıcı, kasvetli filmleri izlemez oldum.. üstümüze almamız gereken pozitiflik, negatiflik hem hemen sarmalıyor insanı hem de zaten var yeterince hayatta.. Sevgler:)
ben deli anne bu arada.. niye böyle yazdı bilemedim
anladim ben zaten :)
katiliyorum... simdilerde ben de depresif sarkilarda, filmlerden uzak durmaya calisiyorum da... depresif olmaktan uzaklasamadim; karakterim midir nedir?
Siz bahsettiğiniz tatile mi gittiniz acaba..
enim de karakterim manik depresiflik arasında gel gitle geçiyor.. saf depresiflikten daha beter olabilir böylesi:)
sevgili DeliAnne,
yok buralardayiz hala :(
sadece galiba tembelim bu aralar...
Yorum Gönder