Sevgili Gunluk

"Sevgili Gunluk,
Uzun zamandir yazmadigim icin uzuluyorsun biliyorum...."
Boyle baslardi 7-8 yasinda yazdigim gunluklerim. "Bugun arkadasim bize geldi cok mutlu oldum", "annem bana bagirdi cok uzuldum", "sokakta oynadim, yemekte makarna vardi" vs. gibi basit gunluk seylerle dolu dolu "gunluk"tu.
Ortaokul-lise yillarimda daha cok gundemin sosyal-siyasi olaylarina yorum yaptigim yazilar vardi gunluklerimde. Ilk askim gibi bir sirri paylasmayi degil de, "yazmaya deger" bir konuyu ele alan ciddi gunluklerdi bunlar.
Simdi, buyudum... nasil yaziyorum bilmiyorum, ama yazmak hep aklimin bir kosesinde. Yaz(a)madigim gectigimiz bir ayda pekcok sey oldu yine, ben onlari yazdim aslinda aklimin bir kosesine ama buraya degil. Buraya yazmak icin ya zamanim oldu, ya zamanim oldu ama canim istedi, ya zamanim da oldu canim da istedi ama paylasilir mi bunlar dedim.
Yine oyle bir suzgecten gecirirken kendimi, dusuncelerimi iste boyle klavyeye gidiverdi ellerim.

Ben iyi degilim bu aralar, evimiz, cocuklar, onlar iyi ama benim halet-i ruhiyem iyi degil. Nedensiz de degil, sebepleri var ama yazmak istemedigim sebepler...
Boyle sir gibi yazmak yerine hic mi yazmamali bilmiyorum ama oyle iste:
"Sevgili Gunluk,
yazmadigim icin sakim uzulme e mi? yazmiyorsam, yaz(a)miyorsam bil ki bir sebebi var..."