Bugun canim sikkin uyandim biraz. Sebepsiz sikkinliklardan. Belki de sebabi gece uykumuzun pek iyi olmayisindandir, bilmiyorum.
Selim'in kres gunlerinden biri bugun (sali, persembe, cuma). Ben de teorik olarak Selim'i krese biraktiktan sonra okuldaki ofisime gidip calisacaktim. Ama yok, gozum kesmedi, hani insanin cani hicbirsey yapmak istemez ya, o moddayim. Evde calisayim diyorum, calisabilirsem. Bu gibi zamanlarda Selim'i krese biraktigimi, cocugumdan ayrilmamin bir sebebi olmasi gerektigini dusunerek motive edebiliyorum kendimi.
Hava da sebep degil bu ruh halime. Disarida cok guzel bir bahar havasi var. Hos gunes gorunup gorunmemekte tereddut ediyor olsa da havanin sicakligi 12 derece, simdilik bize yeter.
Balkonumuz yok, olsaydi orada calisirdim...
Dalginim bu aralar; bir koltukta 15 karpuz tasimaya kalkmanin sonucu olarak. 10 yillik ehliyet ve araba surus deneyimimde hicbir buyuk ya da kucuk kaza gecirmemis olan ben (kendime masallah diyeyim) dun bir dalginlik sonucu arabayi park ederken sag arka kapinin tekerlege yakin kismini duvara surtturdum. Uzuldum bu duruma.
Selim de hasta. Aslinda ne oldugu bellik olmayan geceleri ateslenip gunduz gayet iyi oldugu bu nedenle doktora gittigimizde doktorunun "birseyi yok, hafif bir usutme" diyerek bizi eve gonderdigi ve bu teshisin beni tatmin etmedigi bir hastalik. Bakalim, birkac gun daha devam ederse tekrar goturecegim doktora.
Herneyse, iste boyle...
Sikkinim sikkin diyerek kapatiyorum yazimi...