Dondum...

Bu sayfayi actim sik sik... Yazdigim yaziyi okudum defalarca; sonra yorumlarinizi okudum. Arkamda -sanal da olsa ;)- kocaman bir destegin oldugunu ve zaman zaman hepimizin boyle seyler yasayabildigini bilmek beni o kadar cok rahatlatti ki bilemezsiniz... Okudugum zaman hepinize ayri ayri tesekkur edecek gucu bulamadigim icin buradan kocaman bir tesekkur ediyorum size, cok ama bilemeyeceginiz kadar destek oldunuz bana. Hatta sirf destek olmak icin ilk defa yorum birakan arkadaslar bile oldu, tekrar cok tesekkurler!
***
Simdi, sizlerin de sayesinde biraz daha iyiyim.
***
Uzakta olmak, hani cok sikildiginda cikip bir arkadasinla sohbet edememek o kadar buyuk bir eksiklik ki anlatamam... Hani patlamamak icin ara ara havasini aldirmasi gerekiyor insanin iste onu yapamiyorum ben bu aralar. Onumuzdeki hafta burada bahar tatili -bahar geldi mi? disarida hala kar yagiyor oysa-, bu streslerimizden arinmak uzere kucuk bir tatile cikmaya karar verdik; hepimize, ozellikle de bana iyi gelir umarim.
***
Sorunun bende oldugunu farkettim ya, Selim'le de iyilesti aramiz, en azindan yasadiklarimi ona hissettirmemeyi ogreniyorum. Ona baktikca iyi olmam icin en buyuk sebebin yanibasimda oldugunu animsiyorum.
***
O ise bu aralar cok tatli; buyudukce, dillendikce, kendi kisiligini buldukca daha bir tatli hale geliyor sanki -kargaya yavrusu kuzgun gorunurmus hesabi ;)-. Ornegin gecen gun onu kresten almis evimize donuyorduk. Asansoru cagirmak icin her zamanki gibi Selim dugmesine basti, asansore bindik, cikiyoruz. Cikarken Selim bir bana, bir babasina bakti, baktii ve soyle dedi: baba buyuuk, anne buyuuuk, Selim kucuuuk (tabii bunu Selimce lehcesiyle soyluyor). Bir yandan cok komik geldi, bir yandan gozlerim doldu, kendi kendine durup boyle bir cikarim yapmasi gozlerimi yasartti. Ah o an kamerayla cekilmeliydi...
Biliyorum, aslinda bu aralar gozbebegim'e yazilacak o kadar cok sey birikti ki...
***
Son bir not: sizleri seviyorum!