sicak, sicak cok sicak!

Bu kadarmis Dallas'in yagmurlu gunleri.
Cidden temmuz sonuna kadar yagmurlarin ve hafif sicak bir yazin keyfini cikardik biz; biraz da bu duruma inanamayarak.
Biliyorduk; biliyorduk ki o yagmurlar ve guzel havalar bitecekti bir gun, ki umdugumuzdan cok surdu aslinda. Ve bitti...
Agustos basindan beri ciddi sicaklarin koynunda bulduk kendimizi. Hos, bu sicaklardan dolayi klimali hicbir ortami terketmiyoruz ama yine de ozellikle bu tasinma karmasasi icinde disari cikmak konumunda oluyoruz.
Bugun, bir pazar gunu, ogle vakti ve disarida hava 40 derecenin ustunde. Disariya adim atilacak gibi degil, ve bu yuzden okulun evlerinde bulunmamiza karsin disarida tek bir adim atan insan yok. Her yer, her sey olu gibi.
Bu oluluk, ve baba-ogulun iceride sere serpe yatip uyumalari beni cok eskilere, cocuklugumun sicaklarina goturuyor. Bir an yine o bunalimi hissediyorum. Bunalim, onumuzdeki gunleri, tekrar son bir toparlanmayi dusundukce daha da artiyor.
Bunlari dusunmemege calisiyorum; ama elde degil, iki arada kalmanin verdigi ic sikintisi sicakla da birlesince hic cekilmiyor.
Ne yapmali? Iyisi mi bu sessizlikten yararlanip, soguk birseyler icip, bloglara takilmali. Bakalim bizim kizlar neler yapmis ;)?