blogger'da smiley yok ki "rolling eyes" smiley'i ile yazima basliyayim :((
Neyse, bu aralar buyuk sorunlar yasiyorum (hmmm kucuk ve buyuk kavramlarini sorgulamaya hic girismemeliyim sanirim). Pazartesiye kadar hocama teslim etmem gereken buyuk bir data var ve sorun benim hala datayi toplamamis- topla(y)amamis olmam!!! bunun en buyuk nedeni ise bu projeye olan ilgisizligim, su an calistigim hocayla calismak istememem ve dolayisiyla bu konuyla ilgili herseye dair ILGISIZ olmam!
tamamiyle motivasyon eksikligi...
bu durum benim su anki kararlarimi sorgulamama yol aciyor zaman zaman. Bu nedenle hem psikologumla hem de psikiyatristrimle motivasyon uzerine calisiyoruz, konusuyoruz vs. Ancak aldigim tum yardimlara karsin bir sekile baslayamiyorum iste.
Bugun kullanageldigim depresyon ilaci lexapro'nun yanisira wellbutrin adli bir ilaca daha basliyorum (i think i need "rolling eyes smiley again!).
"Lexapro seems to be working on your sadness and anxiety, however we need something different for you to be able to focus, be motivated and eventually be more energetic" dedi psikiyatristim... Ben de sevinerek okay dedim, because I want to heal, whatever it takes I want to get rid of this f...ing mood! (sorry for the bad bad language by the way)
anyway, anyhow... at least i am trying right? but i do wish that people around me could have understood me better. I just can't do some stuff, it is not just that I don't want to, but I just simply CAN NOT. Psikiyatrist hatun "people who do not suffer from depression can not understand these things" dedi. "for them it is just- do it and get away with it- just that simple" i wish it would be THAt simple for me as well.
trying to do that
but i don't know it will work or not
i simply don't................
 

pncr'ye...

"and that"s why i have to go back
to so many places in the future,
there to find myself
and constantly examine myself
with no witness but the moon
and then whistle with joy,
ambling over rocks and clods of earth,
with no task but to live,
with no family but the road."

pablo neruda

herseye ragmen guzel seyler de var :)

"The world is not respectable, it is mortal,

tormented, confused, deluded forever,

BUT,

it is shot through

with beauty and line,

with it's glints of courage

and laughter,

and in these,

the spirit blooms....."

sustum...

parce que je pense que le silence est parfois plus éloquent que les mots...

the LOGICAL song

Supertramp'in gun gectikce benim icin daha da anlamli olan sozleri. Ozellikle de ilk bolumu...
Please tell me WHO I AM???

When I was young, it seemed that life was so wonderful,
a miracle, oh it was beautiful, magical.
And all the birds in the trees, well they'd be singing so happily,
joyfully, playfully watching me.
But then they send me away to teach me how to be sensible,
logical, responsible, practical.
And they showed me a world where I could be so dependable,
clinical, intellectual, cynical.

There are times when all the world's asleep,
the questions run too deep for such a simple man.
Won't you please,
please tell me what we've learned
I know it sounds absurd
but please tell me who I am.

Now watch what you say or they'll be calling you a radical,
liberal, fanatical, criminal.
Won't you sign up your name, we'd like to feel you're acceptable,
respectable, presentable, a vegetable!

At night, when all the world's asleep,
the questions run so deep for such a simple man.
Won't you please,
please tell me what we've learned
I know it sounds absurd
but please tell me who I am. WHO I AM?

paylasmak istedim

Insan bazen kendisi olmak ile, sevgiyi kaybetmemek icin kendisine ters dusmek arasinda kalabiliyor...
diye yazmis cok sevdigim bir can.
Cok anlamli geldi bana ve sanirim icimizde yasadigimiz pek cok firtina kendimize ters dusmenin getirdigi yenilgiyle kendi kendimize kizmaktan kaynaklaniyor. Hele de cozum caresizlik olunca bu yenilgiye daha da hiddetleniyoruz iste. Gerci cozum "caresizlik" midir? bunu uzunca tartisabilirim aslinda ama gucum yok buna, en azindan simdilik...

bir Ocak ayinda yazilmis bir sey iste...

Uzaklarda olmak isterdim cok uzaklarda.
Bilinmedik bir yerde, tanimadik, taninmadik insanlar arasinda, uzak bir mekanda, uzak.
Muzik olsun isterdim,
The fire
Making me clean
Making me fly
Spinning me 'round and 'round
Spinning me 'round
Sarki soylemek ve dansetmek; durmadan, taninmadan, bilinmeden...
Gece olsun isterdim bir de, karanlik... yildizlarin isigi yalniz ve belki de ay, ama ille de dolunay.
Ve kumsal… kumsalda olmak, ciplak ayaklarla soguk kumlara basmak isterdim.
Sonra dansetmekten basim donsun isterdim, kumlara dusmek isterdim, sonra dalgalar carpsin vucuduma ve gotursun beni, alsin icine derinlere, sonsuz karanliga…

aksamin ilik ruzgari

bu aksam evden 7 sularinda ciktigimda gunun sicakligi kendini hafif, ilik bir ruzgara birakmisti. Gun batimi, gunun en cok sevdigim ani belki de.
Ruzgarin tenimi oksamasinin keyfini cikardim uzun zamandir ilk defa yari karanlik gokyuzune bakarak.
O kadar etkiledi ki beni, derin bir nefes aldim, bir degil birkac kere aslinda ve ruzgari duyumsadim tum bedenimde ve icimde ama en cok yuzume dokunusu etkiledi beni; nazikce, oper gibi...

bugun terapide

Bugun terapide cok agladim... Aglama hissini utumustum sanki kullandigim ilac iyi geliyordu bu acidan ama konular iste aglatti. Donem donem gordugum bir ruyayi gordum yine dun gece. Gercek ve ruya arasinda sikisip kalmisligin verdigi o his tum gun takip etti beni. Ruyalar beni etkiliyor hele de bu tip bastirilmis duygularin, dusuncelerin olusturdugu ruyalar. Uzuluyorum, sikiliyorum ve tum gunum bunalimla geciyor. Bunlari konustum iste ve olasi nedenleri uzerinde konustuk ve ben uzun zaman sonra agladim yine; kendi gucsuzlugume kizdim, kendime, kendi kendime...
cry2...

memories and etc.

Bu sabah uyandigimda dusundum kendi kendime... Aslinda hep aklima gelen ve "neden acaba?" diye sordugum bir konu bu. Bilmiyorum sanirim bunu psikologumla konusmam gerekiyor. Ne gariptir ki ben kucukluk anilarimi animsamiyorum hic. Belki ilkokul yillarimi animsiyorum ama ondan oncesi birkac dakikasini dinleyebildigim bir kara kutu sanki; kucuk ve kopuk anilar ama animsadigima bile emin degilim aslinda belki de annemin kucuklugume dair anlattigi anilari hatirladigimi dusunuyorum, belki de sonradan canlandirma hersey aslinda, cok garip.
Pek cok seyi animsamama karsin, bildigim ve bana rahatlik veren birsey var ve o da kucukken cok mutlu bir cocukluk gecirdigim. Bu konuda anneme, babama, teyzelerime, anneanneme ve dedeme minnettarim aslinda. Ozellikle de annem, animsiyorum da beni mutlu bir cocuk yapmak icin elinden geleni yapti. Bu sabah aklima geldi beni anaokuluna giderken (cok kisa bir sure de olsa) sarkilarla uyandirisi "kalk artik sabah oldu, her taraf gunle doldu, uykunun da tadi kacti Pinokyo vakti yaklasi ". Pinokyo anaokulunun adiydi bu arada, gerci hic sevmemistim Pinokyo'yu, beni rahat ortamimdan uzaklastirmisti cunku, bir de ogleden sonra uyku saatleri vardi hergun uyuturlardi zorla, bir de kuskus yedigimizi animsiyorum hep, ve de dogru durust arkadasim da olmamisti, nefret ediyordum iste.
Annecigim, guzel sarkilarini unutmayacagim hic, benimle oynayisini da. Cok icten, sevecen bir anneydi benim guzel annem.
Gerci arada sapikliklari da yok degildi hani, ben cok duygusal ve hemen duduk bukup aglayan bir cocuktum arada annem huzunlu hikayeler anlatirdi bana ve ben de cesmeleri acar hungur hungur aglardim. Dusunuyorum da agladigimi bile bile niye anlatirdi acaba annem bana o hikayeleri???
Aaa, aslinda bir fikir geldi aklima, kucuklugume dair anilari paylasmak istiyorum, ama farkli farkli, annemle olan anilar, babamla, anneannemle, dedemle, ayri ayri teyzelerimle...
guzel olur degil mi? dusunelim bakalim neler cikacak???
hadi bakalim arkasi yarin... ya da vakit buldugum en kisa zamanda.
Hoscakalin.

zavalli minnos kedi usumus galiba :(