Hal boyle olunca ne kadar zorlasam da kendimi baska seyler yazamiyorum. Cunku tek dert ortagim blogum... O da tek tarafli, beni anlayamasa da dinliyor, dinlerken elestirmiyor, dinlerken anlamamazliktan gelmiyor, dinlerken kizmiyor, bagirmiyor... En cok ihtiyacim olan da bu...
Kendimi zorlayarak yasiyorum bugunlerde. Belki kimse farkinda degil ama kendimi Zorlayarak yataktan kalkiyorum, kendimi zorlayarak cocuklarla ilgileniyorum, kendimi zorlayarak ise gidiyorum. Bir sekilde kendimi zorlayarak gunu geciriyorum ama gunun sonunda kendimi zorladigim da belli oluyor. Hep birseyler eksik kaliyor, yapilmiyor, ve belki de kalplerimiz kiriliyor gunun sonunda. Ertesi gun yine ayni zorlama rutine basliyorum. Bilmiyorum ne zamana kadar dayanacagim?
Bu yolculugun Sonunda hissediyorum ki birseyler degisecek, ne degisecek, ne yonde, bunlari bilmiyorum iste...
