Bir not...

Biliyorum aşağıdaki yazımla ve hatta ruh halimle pek uygun olmayacak ama yazmazsam unuturum belki diyerek bir not alayım buraya.

Geçen pazar anneler günü idi ya, ve Selim kendince birşeyler düşündü bugün için, Yapamadı gerçi bir büyük yardımı olmadan yapamayacağı ve baba'nın da belki vakti olmadığı, belki önemsemediği için yardım edemediği için.
Herneyse, geçen hafta okuldan aldığımda, dönerken yolda Selim bana "Sen Elif Şafak'ın hangi kitabını okumadın?" diye sordu.
Şaşırdım bu aniden, hiç konu yokken gelen soruya, şaşırdım ama birkaç saniye sonra anlayarak cevapladım...

Oğlum beni düşünmüş, kendince anneler günü için bir hediye almak istemiş, ve işin güzel yanı ne sevdiğimi bilerek bir soru sormuştu...

Olsun'du, alamasa da düşünmesi ve sorması bile yetti de arttı benim için....

The End.

Gü...

Bu çiçekle başlayacaktım yazıma, "günaydın, mutlu günler, mutlu baharlar olsun!" diye dileklerde bulunacaktım... Bahar, diyecektim, ne gü....

Şu anda yaşadığım pekçok şey gibi yarım kaldı bu da... Soma haberlerini duyunca yarım kaldı... Empati yapmamak acıyı hissetmemek mümkün mü?

Acı yaşamadığımız bir gün yok neredeyse... Emekçi ölümleri, çocuk ölümleri, ahhh o çocuk ölümleri, hepsi yüreğime ince ince atılmış sızılar... Ben duymaya dayanamıyorken, yaşayanlar n'eylesin?

Evimizde televizyon yok, eksikliğini de hissetmiyoruz. Arada radyodan dinliyoruz haberleri. Daha doğrusu dinliyorduk, geçenlerde haberleri dinlerken Selim'in kulaklarını kapattığını gördüğümden beri pek onu da açmıyorum artık.

Selim sordu: "Neden Türkiye'de bu kadar çok kötü şey oluyor" diye... Birşeyler geveledim, tatmin etmediğini bile bile...

Ben de sorayım cevabını alamayacağımı bile bile, yıllardır sorulmakta, yazılmakta, çizilmekte olan soruyu: neden ülkemde insan hayatı sudan ucuz?

Ama benim memleketimde bugün 

İnsan kanı sudan ucuz 

Oysa en güzel emek insanın kendisi 

Kolay mı kan uykularda kalkıp 

Ninniler söylemesi

RUHİ SU