Keyifsiz yazi

Bu aralar pek keyfim yok. Icim buruk, gonlum sikkin... Yaptigim cogu seyden zevk almiyor, kendimi kucuk mutluluklar olusturmaya zorluyorum, ki takdir ederseniz bu ruh haliyle pek de kolay olmuyor. Isimden ve ogrencilerden bunalip kendimi cok sevdigim okumaya versem okudugum birakin birkac sayfayi birkac satiri gecmiyor. Elime aldigim hicbirsey bana zevk vermiyor. Sebebi, kis, ve kisin getirdigi rutin olmali. Boyle zamanlarda hani su intihar istatistikleri yuksek olan kuzey ulkeleri geliyor aklima. Orada ruhen ve aklen saglikli kalmak daha bir zordur diye dusunmeden edemiyorum.
Bir bosluk icinde yasiyorum sanki, gunluk rutinler de bu boslugu dolduramiyor. Belki vucudumun ve zihnimin boylesi bir bosluga ihtiyaci vardir diye dusunerek kendimi avutsam da biliyorum cok icimde bu yalana bir gulucuk atiyorum.

***

Dort yeni e-kitap aldim. Hani belki icimdeki boslugu doldurur diye. Kitaplardan biri Zulfu Livaneli'nin Serenad'i (kitabin ic kapaginda Omer Zulfu Livaneli yaziyordu, Livaneli'nin Omer onismini hic duymamistim, yabanci geldi). Inanmazsiniz belki ama Livaneli'nin okudugum, okuyabilirsem elbette, ilk kitabi olacak bu. Nedeni de basit aslinda, "muzisyenden de yazar mi olurmus!" onyargisi... Livaneli'yi hep elinde sazi "hey ozgurluk.." diye soylerken hatirlarim ben oysa ki...

****

Yazmasaydim, cildiracaktim demis ya Sait Faik, ben de oyle iste, oylesine...