Yagmur

"Yagmur yagiyor" dedi kendi kendine, pencereye usul usul vuran damlalara bakarak: "yagmur yagiyor"...
Yagan yagmurun etrafi temizledigini dusundu, sonra pencereyi acip o eskiden beri animsadigi toprak kokusunu cekti icine, ici temizlensin diye. Neden sonra yagmurun herseyi temizledigini dusundu, herseyi, herkesi; kimse kalmamacasina, O ve kendisi disinda.
Yagmur ona O'nu animsatti sonra. Yagmurlu bir ogleden sonra bir agacin altinda birbirlerine sarilarak yagmurun dinmesini bekleyislerini. O'nun mutluluk dolu, sevgi dolu gozlerini... O'nun gozlerinde gordugu o sinirsiz, kosulsuz, yargilamasiz sevgiyi.
Ve sonra, sonra'yi dusundu.O'nun ellerinden yagmur damlalari gibi kayip gidisini, O'nu kaybedisini: kendi deger bilmezligini.
Ellerini sikti, dislerini isirdi, ve bu sirada disarida yagmurun hizlandigini farketti, hizlandigini ve yuzunu islattigini, tipki O'nunla olduklari o gun gibi. Kapatti pencereyi.
Yagmuru dinmeyen biryerde olmayi diledi.
Sonra buyukannesi geldi aklina, kocaman yasina ragmen hic buyumeyen buyukannesini. "Yagmur berekettir" diyerek bir cocuk gibi yagmurun yagisina sevinisini. Buyukannesi de "gidenler" arasindaydi. "Ben niye buradayim ki?" diye sordu kendi kendine, ama sonra bu soruyu defetti kafasindan buyuk bir suc islemis gibi.
Kapi calindi aniden "girin" demeden o, iceriye dalmisti sekreteri. "Esiniz aradi" dedi, "size yonlendirdim ama acmadiniz, not birakti esiniz". Birsey demedi, soru soran gozlere sekreterine bakti. "Yola cikiyormus esiniz, cocuklarla birlikte gunesi bol olan o yere dogru", "arayacakmis tekrar, ucak kalkmadan", kiz pespese siraliyordu cumleleri.
Es, cocuklar, gunes.... Ne kadar da yabanci geldi birden hepsi gozune!
"Tesekkur ederim" dedi mirildanarak, dudaklarindan neler dokuldugunun kendisi bile farkinda degildi oysa ki.
Disariya bakti tekrar, yagmur yine yavaslamisti.
Gozlerini kapatti.
Ve yine, ama daha buyuk bir istekle
Yagmuru dinmeyen biryerde olmayi diledi.
Buyukannesini animsadi, "yagmur berekettir" diyen sesini.
O'nun gozlerini ise, dusunmedi...