kirpik kirpik

Bugun babasiyla Selim'in saclarini kirptik biraz. Kac aydir kesilmeyen saclari her taraftan uzadi baya ama Selim saclarini keserken pek merakli bir sekilde kipirdandigi icin yalnizca en elzem olan kulak ustlerini ve onundeki alnina dusen uzamis kisimlarini kestik. Herseye merakli oldugu bu yaslarda sacini kesmek ne kadar zormus gormus olduk.
Bu arada tamamen karakterine uygun hasari, merakli oglan cocugu kimligine burunuverdi Selim, isimiz var :) hayirlisi bakalim.
Buyudukce Selim de anneden ayrilmayan bebekler -pardon cocuk oldu onlar artik, cocuklar- kervanina kapilmaya basladi. Gerci simdilik benden ayrilma sendromu yok -hani odadan cikinca bagirmalar falan, ki cok yakinda bekliyorum ben de boyle olmasini- ama evdeyken devamli gelip bacaklarima yapisiyor "beni kucagina al" babinda. Ben alip babasina devretsem de bir sure sonra yine geliyor bacaklarima; mutfakta bir is yapmak Selimsiz mumkun olmamaya basladi.
Mutfagi karistirma seruvenimiz son gaz devam ediyor, dolaplar aciliyor, icinden tencereler, cekmecelerden tabaklar tek tek cikariliyor, oynaniyor. Bulasik makinasini bosaltirken biz bulasik makinasinin yanina geliniyor, kasik, catal ve bicak gibi tehlikeli maddelerin bulundugu hazneyi kaldirinca annesi, Selim makinadan tabaklari tek tek cikararak annesine veriyor, annesi de yerlerine koyuyor; bazen bu verme istekli olmasa da "Selimcim, hadi ver onu annecigim" israrlarina karsi koyamiyor Selim.
Cocuklar ne yaptigimizin aynasi gercekten: "hayir"i ogretmek icin ona isaret parmagimizi sallayarak "hayir" diyoruz o da isaret parmagini ayni sekilde sallayarak bize "hayir" diye karsilik veriyor, komik sey...
Yemek konusunda simdilik pek bir problemimiz yok; yaptigimiz mamalari yiyor yeteri kadar, yemediginde de yemekten sogumamasi icin cok israr etmiyoruz, zaten yeteri kadar yemis oluyor, yalniz tatlilardan uzak tutmaya calisiyoruz -arada dondurma kacamaklarini saymiyorum-.
Bir de bu aralar hosumuza giden iki ellerini yumruk yaparak "himmm" (sert bir tonda) deyisi var ki o zaman tam bir oglan cocugu oluyor.
Dun aksam aldigimiz mutlu bir haberi kutlamak amaciyla yemege gitmistik, orada bir bayanla konusmaya basladik. Bayan, Selim'i sevmek amacli yaklasti bize -burada sevebilir miyim dediklerinde hayir demiyorum pek cunku zaten cok fazla yaklasmadan, degmeden ve cok sukur ki opmeden, belli bir mesafeden konusarak seviyorlar cocuklari ve ben bunu cok takdir ediyorum-; ve kendisinin de 14 ve 18 yasinda iki oglu oldugunu , ogullarinin nasil buyuduklerini anlamadigini ve bebeklik gunlerini ozledigini anlatti, gulumseyerek dinledim ama ben bile Selim icin daha dun bebeklik halinde oldugunu dusunup ne cabuk buyudu diyorsam kadinin hislerini anlamamak imkansizdi. Belki birgun ben de ayni seyleri soyleyecegim, kimbilir?
Onemli olan onlarla her anin tadini cikarmak oysa ki!