Nefise hanim...

Dedemin ozellikle son yillarda seslenisi anneanneme kulaklarima geliyor; ses tonu ve mimikleriyle "Nefise haniiim" diye. Ne tatliydi o seslenisler ve ben ne cok ozledim dedecigimi...
Ama bu ozlem apayri bir yaziya, ben anneannemi, bir zamanlar "ananas suyu" diyerek sevdigim -ne alaka demeyin, anneanne lafi bana nedense ananas suyu'nu cagristiriyordu-, nam-i diger Nefise Hanim'i yazacagim simdi.
Anneannecigimle konustum dun aksam, burada gece bir sulariydi, oralarda ertesi sabah dokuz sulari... Tebrik etmek icin aramistim; teyzecigimin vefatindan bir sure sonra anneannemle birlikte yasamaya baslayan kuzenim, universite sinavini kazanmis, istedigi bir okula- bolume gidecegi icin onlari tebrik etmek istemistim.
O gencecik sesiyle acti telefonu anneannecigim. Yillarin yaslatamadigi tek sey sesiydi belki de. Konustuk uzunca sayilabilecek bir sure; nese ile konustuk, mutlulukla konustuk; telefonu kapatirken onun sesi burkuldu sanki; kapattik ve ben bir sure agladim; onu ne kadar cok sevdigimi, ne kadar cok ozledigimi, yakin bir zamanda onu ne kadar cok gormek istedigimi, onun yavrumu, Selim'i ne kadar cok gormesini istedigimi dusunerek agladim.
Yillar, uzakliklar ona olan sevgili hic azaltmadi, daha da buyuttu aksine.
Canim anneannemin elinde buyudum ben. Her ne kadar ilkokul dorduncu sinifta onlarin alt katindan tasindiysak da, ayni sehirde yasadik uzunca bir sure ve ben her zaman gittim anneannemin- dedemin evine, cunku orayi ben hep kendi evim bildim.
Hep gurur duydum onunla; ilkokul ogretmeni olmasiyla, herseyden ote onun benim anneannem olmasiyla.
Beni cok sevdigini bildim hep, sevgisinden hicbir zaman suphem olmadi. Annemle aralarinin bozuk oldugu bir donemde ornegin, okula gelirdi ornegin anneannem beni gormeye, dersten izin isteyerek cikar, bahcedegi cardagin altinda oturur, konusurduk; kacak bulusan sevgililer gibi.
Kucuklugumu gecirdigim gunlerim yanisira, ada'daki yazlikta birlikte oldugumuz zamanlar da cok canli aklimda. en cok da muhabbetlerimiz; aksam ustleri cay yapip yaninda kek, kurabiye ya da cerezler esliginde yudumladigimiz zamanlar, mutlu cok mutlu anilar benim icin. Arada sirada kolkola girip sahilde yuruyuse cikardik onunla.
Guzel yazlar, guzel anilar...
Yalniz teyzemin vefatiyla degisti anneannem, daha bir icine kapanik oldu, sonrasinda hastaliklar, ameliyatlar...
Ama tum bunlar bizim o guzel iliskimizi degistirmedi hic, belki artik eskisi gibi sik gorusemiyoruz ama dunku konusmamizda farkettim ki, konusmalarimizin, muhabbetlerimizin tonunda hep ayni samimiyet ve sevgi var. Ve bu sevgi bana buyuk bir mutlulugun yanisira psikolojik olarak da doyum veriyor ve anneannemle iliskim konusunda kendimi cok huzurlu hissediyorum.
Ve umut ediyorum ki Selim'in de anneannesiyle boyle bir iliskisi olsun; yasanasi cok guzel birsey bu cunku.