dun beklenen oldu...

dun beklenen oldu...
Bu kadar motivasyonsuzlugun, calisamamanin ic huzursuzlugu getirdigi bir durumda, sonunda hem komite baskanimdan, hem de komitemde olan bolum baskanimizdan okkali azarlar issittim tezimin geride kaldigina dair. Neye yetisiyoruz onu anlamiyorum bu arada, doktorada pek cok bolumde cok da suyunu cikarmamak sartiyla istedigin zamanda bitirme gibi bir rahatlik varken bizim cok sevgili hocalarimiz hemen sutlama pesindeler nedense.
Nedir bu adamlardan cektigim?
dun adamlar bana soylenirken icimden bir an bagirip, hocanin kapisini carparak odadan arkama bakmadan cikmak geldi. Bir film karesi gibi gecti onumden. Bugune kadar hic gundeme getirip kullanmadim ama icimden "hamileyim ulan, anlamiyor musunuz, ne diye ustume geliyorsunuz" diye sirret sir sekilde bagirmak, bolumun altini ustune getirmek geldi iste. Delilik damarim tuttu ama, amma velakin yapamadim. Attim icime iste, yuttum her soylenileni.... Aralik ayini cok daha verimli gecirerek kaybettigim zamani kompanse edecegimi soyledim misterlara. Ve ciktim odadan, aglasam mi, bagirsam mi haykirsam mi bilemeden oylece eve attim kendimi. Ve yorgani cekip yattim tabii. Birsey degil, korkuyorum tum bu sikinti ve stresten dolayi erken dogum yapacagim diye (ammaan tahtaya vurun dostlar). Cidden bir sure bir kasilma hissettim dun rahmimde. Bilmiyorum bu Braxton- Hicks kasilmasi miydi yoksa stres kaynakli birsey miydi, hiiiiiic bilmiyorum ama canim sikildi iste.
Bir yandan hocalarim, bir yandan kocam, bir yandan oglisim... Hayatimdaki erkekler beni uzuyorlar bu aralar iste (ama yine de ben biricik'imi, oglisimi onlardan ayri tutuyorum, onun varligi bana guc veriyor ve sirf onun varligi nedeniyle dunyadaki hicbirsey, hicbir sikinti umurumda degil aslinda, yeter ki biricik'im iyi olsun)...