siyah beyaz

siyah beyaz
siyah beyaz fotograflara karsi bir tutkum olmustur hep. Nedenini bilmiyorum, o getirdigi nostalji duygusundan mi, bana verdigi durmus bir zaman hissinden mi yoksa olani daha da guzel gostermesinden mi bilmiyorum ama seviyorum iste. Sanirim kucuklukten gelme birsey bu, siyah beyaz televizyonlu yillardan ya da siyah beyaz oldugunu dusundugum ruyalarimdan, kimbilir. Kucukken annem yatirmaya gelirdi gece basucuma, oper, "iyi geceler" derdi. Ancak tam da odamdan cikacagi sirada basini cevirir, "renkli ruyalar" dilerdi bana, iste o zaman cok korkardim ben ruyalarin renkli olmasindan, "oyle deme" derdim, "renkli ruyalar deme"... Annem bana gulumser, "oyle olsun, siyah beyaz ruyalar o zaman" derdi, ve ben rahatlardim, siyah beyaz ruya gorecek olmanin verdigi guven duygusuyla uykuya dalardim.
Siyah beyaz...
Gerci bu fotograf siyah beyaz olmanin disinda, iskelesiyle, ve sessizligiyle etkiledi beni. Yagmurlu toprak ve deniz kokan bir yaz aksamini animsatti bana, o cok sevdigim yaz aksamlarini. Ozellikle kitabimi alip iskelenin ucuna gittigim boyle bir yaz aksaminda tam da kitap okurken yagmur yagmisti birden, toprak, yagmur ve deniz kokmustu etraf. Ve ben bu kokunun cazibesine dayanamayarak, hasta olabilecegim , insanlarin ne dusunecegi gibidusunceleri de bir kenera iterek kitabimi iskeleye birakip kiyafetlerimle denize atmistim kendimi, yagmur, deniz, iskele ve ben... Mutlu olmustum, mutluydum...
Ve bu resim ayni zamanda o'nu son gordugum zamani animsatti bana, en son onunla neseyle denize girisimizi... Hep boyle bir havada boyle bir mekanda sonsuzlasti o benim gozumde. Ve onu boyle animsiyor olmak bana bir cesit huzur veriyor simdi, onu sonsuz bir huzur icinde resmediyorum, oyle olmasini umud ediyorum.