Basarabilmek ya da basaramamak... Butun mesle bu (mu acaba?)

Hocam arastirmami ve nihayetinde paperimi begendi, “simdilik bunu bir kenera koy bakalim, yeterlilik sinavindan sonra bakarsin” dedi, ve sinav icin cesitli nasihatler verdi kendince.
Bunu gunluk bir realite olarak gormeye basladim artik, yeterlilik sinavina girecegim. Bu sekilde baktigimda onemsizmis gibi gelse de aslinda benim icin, daha dogrusu kariyerim icin onemli bir sinav elbette. Bu nedenle bir yandan stresini yasiyorum bu sinavin icimde diger yandan da bunun hayatimin donum noktasi olmadigina dair telkin etmege calisiyorum kendimi.
Hep boyle olmustu bu, kucukten beri telkinlerle yasamayi ogrendim sanirim kendi kendime zira cevremde “ bosver olmazsa olmasin, biz seni boyle de seviyoruz” diyen insan olmamisti hic. Ilkokuldan sonra anadolu liseleri sinavina girilecegi gunlerde de cocuk ruhumla kendi kendimi telki etmistim “olsun, olmazsa normal ortaokula gidersin canim ne olacak yani dunyanin sonu mu” diye, universite sinavlarinda da kendi kendimi telkin etmistim “ne olursa olsun sen onemlisin, hayatin bir sinavdan ibaret degil” diye ve neredeyse on yil sonra kendi kendimi telkin etmek gorevi bana dusuyor yine.
Ama bir yandan da biliyorum ki bunu istiyorum, yeterlilikten gecmek istiyorum, bunca emek bosuna olmamali diyorum, bu da ikilemin oteki ucu. Kendi kendimi telkin ettigim diger sinavlarin sonuclarinin olumlu oldugu gibi bunun da olumlu olmasini istiyorum icten ice. Yani basarmak istiyorum.
Dusununce ne kadar basari odakli yetistirilmis oldugumu anliyorum. Cevremde durum hep boyle oldu benim, hep basarili olmam beklendi, direk soylendi, soylenmedigi zamanlarda ima edildi. Basarisiz olmaya hakkim yoktu benim hicbir zaman. Bu ne yazik ki cok aci bir durum; insanin kisiliginin basariyla iliskilendirilmesi ve bu sekilde degerlendirilmesi… Basariliysan iyi bir insansin sen; degilsen ne yazik, ne oldugun, nasil oldugun, ne gibi degerler, duygu ve dusunceler tasidigin hic onemli degil cunku basarisizsin sen…
Annemle olan bir konusmamizi animsiyorum, universitenin ikinci yilinin ikinci donemindeydim ve mutsuzdum hem de cok mutsuzdum, sanirim mutsuzlugum o zaman baslayan depresyonumdan kaynaklaniyordu (bunun o zaman farkinda degildim elbette) mutsuzlugum derslerimde basarili olamama neden oluyordu ve bu basarisizlik sonucta mutsuzlugumu artiriyordu, tam bir kisir dongu iste.
Anneme aglayarak cok mutsuz oldugumu anlatmistim, okudugum bolumden memnun degildim, okulda pek yakin arkadasim da yoktu, ve elimdeki arkadaslarimi, sevdiklerimi de yitirmistim nedensizce, bunlari anlattim ona, tekrar universite sinavlarina girmek istedigimi bir sure onlarin yaninda olmak istedigimi belirtmistim.
Ama annem cok net bir sekilde yanitladi beni, herkesin okumaya can attigi bir okulda, ve bolumde okuyordum, binlerce, hatta milyonlarca kisi vardi benim yerimde olmak isteyen, maddi sorunum da yoktu, niye yakiniyordum ki, mutsuz olmaya hakkim yoktu benim ve tabii basarisiz olmaya da, boylece tum yakinmalarimin ustune kocaman kureklerle toprak serpti annem.
Ve ben mesaji almistim yakinmadan , sesimi cikarmadan, sevsem de sevmesem de mutsuz olsam da olmasam da bitirecektim bu okulu ve bir daha yakinmayacaktim. Yakinmak basarisizlikti cunku ve benim basarisiz olmaya hakkim yoktu hic.
Bunu boyle algiladim ve yoluma koyuldum o zamanlar, mutsuzlugum devam etti icten ice, anlatmadim, anlatamadim paylasmadim hic kimseyle bunu. Basarili olmam gerekiyordu madem, olacaktim; yakinmadan, aglamadan, ve bitirdim okulumu uzatmadan.
Ve simdi yine bir baska basarili olmak ya da olmamak ikilemi icindeyim. Kosullar daha farkli ve ben de farkliyim.
Farkliyim cunku biliyorum ki olasi bir basarisizlik beni gecici bir mutsuzluga itse de beni daha az bir ben yapmayacak…
Bu bilincle calismak simdi daha kolay ve daha guzel geliyor bana.