bu resim

bu resim...
bu resmi gorunce annem aklima geldi hemen. Resimdeki kadini annem olarak gormem beni de direk olarak bu kucuk kiz yapti iste. Ara ara geliyor oyle bana kucuk kiz olma istegi, yillar oncesine donme... Ancak depresyon tedavimle bu istegim cok cok azaldi. Artik carpe diem- seize the day- gunu yasa mottosuna uygun davranabiliyorum. Ve bu yuzden bu resmi begenmem gecmise donme duygularimdan kaynaklanmiyor biliyorum. Bugunumle, hatta tam da bu yasadigim pazar gunuyle cok ilgili aslinda. Birkac saat once, burada ogleden sonra ikiye gelirken saat, onlara gore aksam on sulari olmali, annecigimle konustum (sanirim konusmaya bir bucuk sularinda basladik yarim saat kadar konustuk iste). Unlike most of the previous ones, hos bir konusmaydi, kendisiyle ilgili gelismeleri anlatti annecigim. Psikologla olan seansinda kendi ailesinin onu nasil basari endeksli yetistirdigini ve boylece onun da nasil basariya dayali bir sevgi anlayisina maruz kaldigini ve dolayisiyla kendi icinde de bunu gelistirdigini konusmuslar. Bunlari konusurken uzulmus annem, kendi icin degil ama benim icin, "ben farkinda olmadan bu konuda kizima ne kotuluk ettim kimbilir" diye uzulmus. Annemin bunlari farketmesi, aslinda farketmekle de kalmayip bugununu, bugunku iliskilerini duzeltmeye calisiyor olmasi beni cok sevindirdi, cok sevindiriyor aslinda, onun adina ve onunla benim, bizim, ailemizin iliskileri adina cok ama cok seviniyorum ve bu nedenle gelecege umutla bakiyorum, onun cabalari beni de yasama bagliyor daha cok. Konusmamiz sirasinda ben de ona "annecim sen de beni yalnizca kizin oldugum icin sev, baska hicbirsey icin degil olur mu?" dedim ve bu istedigimi belirtirken elimde olmadan birazcik da agladim, o da agladi, aglastik iste telefonun iki ucunda, kavga etmeden ama sevgiyle aglastik. Iste bu sevgiyi hissetmek beni bu deniz kiyisinda annesiyle dunyayi kesfeden minik kiz kadar sevindirdi ve ben ilk defa "sevgi"yi gordum bu resimde, annemle bizim sevgi'mizi...