mutluyum :)
ilginctir ki (icimde hep var olan huzun duygularina karsin, bu arada bu huzun yavas yavas beni terkediyor gibi, heeeeeeey :-) ) bu aralar olaylari oldugu gibi gorup bunlar karsisinda mutlu olmayi becerebiliyorum sanirim.
huzun duygusunun kaynagi bir nostalji vs diye dusunuyorum cogu zaman ama su animdan mutlu oldugum ve kendimden memnun oldugum surece bu huzun beni terkediyor gibi.
guzel bir sey
yani insanin kendini sevmesi ve yasadigi an'dan bugunden, tum zorluklarina karsin, yalnizca kendi secimi oldugu icin mutlu olmasi guzel bir sey.
bu mutlulugu hissetmemdeki onemli bir neden de ara ara okudugum bir kitap. Ve okumalarim sonucunda farkettim ki ben kendi kisiligi olan, sinirlarini bilen, kendiyle olmaktan ve secimlerinden, kotu bile olsalar, pismanlik duymayan ozunde kendine guvenli ve emin ve cok narsist kacacak belki ama kendini seven bir insanim. ne mutlu bana.
ve gecen gun annemle olan bir konusmamizda bu farkindaligimi ona ilettim ve ona ve babama tesekkur ettim, beni yetiskin bir cocuk degil de yetiskin bir birey olarak buyuttukleri icin, ne onemli bir is yapmislar aslinda, takdir edilmesi gereken bir durum. Anneme dedim ki ben ozunde ben olmaktan mutluyum annecim, sagolasin beni bu sekilde yetistirdigin icin...
oyle iste annemi, babami ve kendimi :-) seviyorum ve hepimizin bunu bilmeye ihtiyaci var sanirim.
dedim ya cok yogunum bu siralar ama bir o kadar da mutluyum iste...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder