Dun annemle konustum telefonda ve bana blogumu okudugunu soyledi. Sonra cok begendigini ve yazmaya devam etmem istedigini iletti (cok zor bir cumle oldu bu). Ve bu benim hosuma gitti... Ne garip, 30 yasina ramak kalsa da insan farkinda olmadan sevdiklerinin, ozellikle de annesinin onayini bekliyor, oyle bir onay ve takdir hosuna gidiyor ve blog sayfalarimi acip, tekrar yazma istegi uyandirabiliyor icinde.
Minik baligimin icimde taklalar atarak yuzdugu su gunlerde insan annesinin ozelligini, o farkli yerini daha da iyi anliyor.
Iste bu sebeple tekrar yaziyorum.
Farkinda degildim ama uzun bir ara vermisim aslinda. Bence bu yazmaya degil de kendi kendine kalmaya verilmis bir ara. Yazarken ister istemez "ben"i yasiyorum ve yazmadigim zamanlar aslinda bir nebze bu "ben"den uzak kalinmis zamanlar gibi geliyor.
Ben'i dusunmedigim zamanlar yasamin ustumden akip gittigi ve benim bu akis karsisinda bakakaldigim anlar aslinda.
Yazmak bu anlamda durup dusunme, bir soluklanma firsati veriyor tum bu kargasa arasinda.
Eh artik onayi da almisken hatundan ;)
yazmaya devam...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder