Nahos bir olay ve Amerika'da acil servis rezaleti!

Su herkesin bir yeni yil dilegi yazdigi, gonderdigi bir donemde yasayarak anladim ki hayatta en buyuk lutuf cocuklarimin sagligiymis; ve en buyuk yeni yil dilegi, duasi da evlatlarimin, evlatlarimizin saglikli olmasiymis...

*** *** ***

Babamiz, yeni yilin ilk gunu Portekiz'de yelken acti ve ben, cocuklar, ve su anda bizimle olan kayinvalidem burada kaldik. Zira hem Selim'in hem de benim okullarimiz acilacagi icin babamiza, cok istesek de, kuyruk olamadik...

Onu gondermenin huznunu tam atamamisken icimizden, bir de Kerem'in gecirdigi kaza icimizi yakti.
Dun tatildi burada, Selim'in okulu yoktu. Sabah her zamanki gibi erkenden gune baslayan Selim ve Kerem gun boyu evde cok guzel oynadilar birlikte. Lego oynadilar, biraz cizgi film izlediler, sonra tekrar oynadilar derken oglen yemeginden sonra genelde ustlerine rehavet coken biz buyuklerin aksine bir aktiflik gostermeye basladilar. Evin icinde kosturmaca oynarlarken, ve ben de sofrayi toplarken, icimden biraz ogle uykusuna yatirayim onlari diye dusunuyordum. Bu arada salondan gulusme sesleri geliyordu.
Gulusme sesleri birden Kerem'in aci aci bagirip, aglamasina donustu. Ben tam yine birseyleri mi paylasamadilar acaba diye dusunup ne oluyor diye bakmaya gidecekken -ki boyle durumlarda genelde yavastan alip once kendilerinin cozmesini bekliyorum anlasmazligi- Selim  birden "kaniyor Kerem, kaniyor annecigiiiim" diye bagirdi, hemen kendimi salonda buldum ve Kerem'in alnindan ustune ve yerlere dogru kan bosaldigini gordum. Bu sirada kayinvalidem de yetisti ve hemen kanayan yere kani durduracak birseyler koyduk.  Meger Selim'le el ele tutusup donerlerken Kerem'in ayagi kaymis, dusmus ve alnini sehpanin bacagina carpmisti Kerem!

Yarasina baktigimizda 3 cm kadar baya buyuk ve derin bir yara oldugunu gorunce, ne yapacagimi sasirdim. Kosarak ayni zamanda yan komsumuz olan cocuklarin doktorunun kapisini caldim, ama evde yoktu. Cep telefonu vardi, ama birkac hafta once cebimizdeki tum telefon numaralari icloud'un azizligine ugrayip silinmisti, ulasabilecegim bir numara da yoktu.
Hemen arabaya firlayip Kerem'i goturecek biryerler dusunmege calistim. Panikle kafami toparlayip nereye gitmemiz gerektigini dusunemiyordum bile!
Yakinimizdaki bir klinige surdum once. -Bundan sonra Amerika'nin problemli saglik sisteminin bizi nasil surukledigini goreceksiniz-. Klinikteki kadin Kerem'in kanayan kafasini, ve halini gordugu halde. Bu klinikte boyle acil durumlara bakmiyoruz diyerek elini bile surmedi. Ben bu arada niye burada vakit kaybettim diye kendime kizarken, dusunebildigim ilk hastahanenin acil servisine surdum arabayi.
Tatil olmasindan da kaynaklanarak acil servis agzina kadar doluydu ilk gittigimiz hastahanede, yaslilar vardi cogunlukla... Giris yaptigimiz gorevli, yine cocugun kanli yara bere icindeki halini gordukleri halde, "cok sirada bekleyenler var size yakinda sira gelmez, ama bekleyebilirsiniz dedi", beklemeye koyulduk ama hic ilgilenen yoktu, gorevliye gidip en azindan bir hemsirenin bakmasini rica ettim gorevli onun icin de siranin var oldugunu soyledi.
Bu arada kayinvalidem Turkiye'de boyle birsey olsa insanlarin gazeteye vereceklerini, acilde boyle birseyin mumkun olmadigindan bahsediyor, "canini sevdigim Turkiye, ah guzel Turkiye"  diyor, "bari su deriye yapistirici surup yapistirsinlar, basit birsey yaparlar, Turkiye'de her deriyi boyle yapistiriyorlar" falan diyordu... Tabiii gel de bunu o anda bize gazli bez disinda birsey vermegen, cocugun yarasina bile bakmayan acildeki insanlara anlat!
Baktik ki orada beklemenin bir anlami yok, "ne yapsak, eve mi donsek" diye dusunurken eve donduk. Eve girmeden doktorumuz olan komsunun geldigini gorup hemen kapisini caldik, kadincagiz bakti hemen temizledi. Bu arada Kerem bayagi sakinlesmisti, Selim evin kedisiyle oynamaya baslamis, Kerem de ona bakiyordu. Doktorumuz kesinlikle daha sonra buyuk bir iz kalmamasi icin bu yaranin yapistirilmasi ya da dikilmesi gerektigini soyledi ve bizi kendi calistigi yere yonlendirdi. Hemen arabayi oraya surduk, orada uc doktor ortak kararlari ile bu yaranin yapistirilamaz ama dikilebilir oldugunu soylediler ve bizi baska bir hastahanenin acil servisine yonlendirdirler. O hastahanede cocuk servisi de oldugunu ve iz kalmayacak sekilde dikebileceklerini soylediler.
Hal boyle olunca, bu gittigimiz yerden de sonucsuz bir sekilde diger hastahanenin acil servisine dogru yol aldik. Neyse ki orada ilk once hemen bir hemsire geldi ve bakti yaranin oldugu yeri uyusturan bir ilac surduler, bilgilerimizi aldilar- her zamanki gibi ilk sorduklari sey sigortamiz olup olmadigiydi, ki Amerika sisteminde sigortaniz yoksa, insan da degilsiniz gibi bir durum var. Neyse ki insan siniflandirmasina girdik- , ve bizi bekleme odasina aldilar.
Cocuk bekleme odasin da bir bucuk- iki saat bekledik, hatirlatirim acil servisteyiz yine. Selim ve Kerem bu arada boya yaptilar, cizgi film izlediler, birseyler yediler, sikildilar, yine boya yaptilar, cizgi film izlediler, eve gidelim dediler....
Cocuk bekleme odasinda bizden baska kafasinin bilimun yerlerinden delinmis, kanlar akmis, dort oglan cocugu, sanirim bir yerden dusmus yuzu gozu morlik icinde bir yaslarinda bir oglan cocugu, ve ayagini incitmis bir kiz cocugu vardi... -bu da oglan ve kiz cocuklarinin yaramazligini konusunda bir mini istatistik tuttum ister istemez.

Neyse ki bir-bir bucuk saat sonra bizi iceriye aldilar, neyse ki iyi bir doktorumuz ve hemsiremiz vardi... Neyse ki kolunu bacagini ve kafasini tutarak Kerem bogurerek ve benim kalbim paramparca olmus sekilde, alindaki yara bes dikisle kurtuldu... Neyse ki bu arada Kerem'de bir bilinc kaybi, veya kusma gibi Allah korusun daha buyuk bir sorunun belirtileri olmamisti...

Evden cikisimizdan alti saat sonra eve donduk. Fiziki yorgunluktan cok, kalp yorgunluguyla...

Eve dondugumuzde tek tesellim bu kazayi bu sekilde atlatmis olmak ve daha buyuk birsey olmamis olmasiydi...