from "depression diaries" to "bir sumuklubocek gunlugu": a brief case analysis

farkindaydim aslinda, ama ne yazacagimi, ne diyecegimi bilemedim iste...
bir yil once bir subat ayinda baslamisim bu bloga. depresyon gunlukleri diye baslayan blogum sumuklubocek gunlugune donustu bu zaman zarfinda.
depresyon gunlukleri idi, cunku sasirdigim ama belki de icten ice bekledigim bir taniydi bu. ben de bir sekilde paylasmak istedim bunu, anlamak ve bu sekilde ustesinden gelmek depresyonun.
basarili oldum mu, belki evet belki hayir. istediklerimi yazdim hep icimden geldigince ve attim icimde uzun zamandir tasidigim huznu ve bundan tamamen siyrilmam gerektigini dusundugumde blogun adinin da degismesi gerektigine inandim ve sumuklubocek gunlugu oluverdi yazdiklarim.
yasadiklarimdan cok hissettiklerime dair bir gunluk oldu bu, son zamanlarda farkindayim yasadiklarim daha on plana cikmaya basladi, hislerimi sanirim ben de fazla dinlemiyorum bugunlerde ama ihtiyac hissetmiyorum da degil hani.
hayatimdaki degisimlere ve mutluluklara karsin icimde bu aralar yine belirmeye basladi o beni terkettigini sandigim huzun duygusu. yalniz huzun de degil, onunla birlikte gelen bir yalnizlik duygusu. herseye karsin yalniz hissediyorum kendimi, hani su kalabaligin icinde yalniz olma duygusu iste, beni kimseciklerin anlayamadigi, kimseciklerle birseyleri doyasiya paylasamadigim duygusu, kendimi ozel hissedemedigim duygusu, ne hissettigimi de aslinda tam da bilemedigim duygusu...
icime bakinca bunlari duyuyorum ben, gundelik hayatin tum beni alip giden yogunluguna ve oglusuma duydugum o koskocaman sevgiye karsin...