bir hafta once gelen mutluluk :)))

5 Ocak 2006
sabah saat 6:16...
hafif hafif gelen sancilarla uyaniyorum.
Sesimi cikarmiyorum hic.
Hani belki de sanci manci degildir de kendimi bosuna umitlendiririm diye.
Bekliyorum...
Sancilarin sikligini olcmeye calisiyorum.
Bir sanci 40-50 saniye arasi suruyor.
arkadan 3-5 dakika arasi degisen bir rahatlama,
tekrar bir sanci daha.
boylece sesimi cikarmadan bir saat kadar bekliyorum, sancilari dinliyorum.
7:30'a dogru esimi uyandiyorum,
fisildayarak "sancilar basladi galiba diyorum"
panikleniyor hemen "doktoru arayalim" diyor
ben daha temkinli olmayi tercih ediyorum, zira aklimda insanlarin dogum hikayeleri canlaniyor, ozellikle de hastaneye gidip geri donenlerden olmak istemiyorum hic bunu biliyorum.
8'e dogru esimin israrlarina dayanamayarak doktoru ariyoruz.
sancilarin niteligini soruyor doktor, dinledikten sonra hastahaneye yonlendiriyor bizi.
giyiniyorum
annem, babam, ben ve esim evden alacaklarimizi alarak yanimiza hastahanenin yolunu tutuyoruz usulca.
kimseden ses cikmiyor, arada soruyorlar bana "iyi misin?" diye, "iyiyim" diyorum, siddetlenen sancilari kendime saklayarak.
hastanede bir odaya aliyorlar bizi soyunuyorum, verdikleri hastahane elbisesini giyiyorum, yataga yatiyorum.
Makineye baglaniyorum, bebegin kalp atislarini ve benim sancilarimi gosteren bir makine bu. Sancilar geldikce siddetleniyor makinenin gostergesi.
Rahmin ne kadar acildigina ve sancilarin siddetine baktiktan sonra doktorumu ariyorlar, doktorum "kalsin" diyor benim icin, "bugun dogum olacak"
neler hissettigimi animsamiyorum pek, heyecandan ote neler olacaginin, dogumun nasil gececeginin meraki kapliyor icimi daha cok.
Sonra bir doktor geliyor, anestezi uzmani "epidural almak istiyor musunuz?" diye soruyor, konusuyoruz ustunde bir sure "evet" diyorum, "epidural almak istiyorum".
Epidural ignesini vuruyorlar, omuriligimden... acimiyor, sancimiyor...
5-10 dakika sonra sancilari hissetmez hale geliyorum.
Doktorum geliyor sonra saat 12 sulari, oglen olmus.
"nasilsin?"diyor, "cok iyi" diyorum, "epidural bir mucize, hicbirsey hissetmiyorum diyorum.
Yine rahmime bakiyor doktor ne kadar acilmis diye "3 cm civari" diyor, sasiriyorum olcu birimi olarak inch kullanan bu milletin rahmin acikligini cm olarak soylemesi hosuma gidiyor, cevirmeme gerek kalmiyor yani :)
dogumun rahim 9- 10 mcm acildiginda olacagini soyluyor doktor, "peki" diyorum, muhtemelen aksam ustu 6-7 sulari olur diyor, nasil olsa acilari hissetmedigimi dusunerek, "peki" diyorum.
ve doktorum gidiyor.
bu arada annem, babam ve esim odadalr bana destek olmaya calisiyorlar, konusuyorlar, guluyorlar, kameraya aliyorlar olanlari...
neden bir bir bucuk saat sonra sanci hissetmeye basliyorum yeniden, hemsireyi cagiriyorum "Nathalie" hemsirenin adi.
Nathalie geliyor, sancilari hisseidyorum diyorum, anestezi uzmaniyla gorusuyorlar dozunu arttiriyorlar epiduralin yine gecici bir rahatlama hissediyorum.
biraz gectikten sonra tekrar rahmime bakiyorlar aciklik 7cm civari olmus, dogum beklenenden once olacak gibi, hemsire deneme ikinma hareketleri yaptiriyor...
yapamiyorum :(((
yapamiyorum, ikinamiyorum... onlar "push, push" dedikce itemiyorum iste cunku hissetmiyorum hicbirsey ittigimi dusunuyorum ama bebek bir milim bile kipirdamiyor.
Epidurali kesmeye karar veriyorlar...
Kesildikten sonra inanilmaz bir aci, siddeti gittikce artmis olan sancilari hissediyorum, inanamiyorum, boyle bir aci olamaz gibi geliyor, buyuk cok buyuk bir aci...
bu arada atesleniyorum, serum ve antibiyotik vermeye basliyorlar.
oksijen maskesi takiyorlar
sancilardan baska birsey dusunemiyorum oysa ben, devamli siddetlenen acisi artan sancilar...
susuyorum bir yandan su icmek yasak, dilim damagim kuruyor yalnizca buz veriyorlar agzima, bir nebze gideriyor susuzlugumu ama care degil.
epidural yok artik, sancilarla basbasayim.
cok buyuk bir aci oldugunu animsiyorum, ve epidural vermeleri icin bagirarak yalvardigimi...
olecegimi zannediyorum, biliyorum dayanamayacagim bu acilara, ikinabilmem icin kesilen epidural ne buyuk birseymis meger.
olecegim diye bagiriyorum Nathalie'ye... cok agriyor, dayanamiyorum...
doktoru bekliyorlar ikinma hareketlerine baslamak icin, bu arada bagirarak yalvarmaya devam ediyorum "ne olur sezeryana alin beni" diyorum, dayanamayacagim artik.
bir yada iki saat cekiyorum bu aciyi, kendimi olumun ucunda hissederek
doktorum geliyor sonra...
odam, tek kisilik bir ameliyathaneye donusuyor, doktorum uzay kiyafetlerini giyiyor, ve basliyor "push, push" komutlarina, her ikinma 10 sn suruyor, bir ikinma 10 saniye suren uc bolumden olusuiyor.
ikiniyorum, ikiniyorum, sonu yok artik diye dusunerek...
ikinci tur ikinmanin basinda, basi gorundu diyor doktor, esim ve anneme basini gosteriyor, daha sonra bakamadiklarini soyluyor esim ve annem bana...
esim ve annem basucumda destek oluyorlar bana.
ikinci tur ikinmanin ucuncu bolumundaki son push komutlarindan sonra bir rahatlama hissediyorum, bebegimi aglayisini duyuyorum, gozlerimi acinca goruyorum onu oylece doktorumun elinde, saat 16:23, bebegimin dogum saati...
5 ocak 2006, 16:23.
hemen temizliyorlar bebegimi basucumda, mukemmel birsey, cok cok guzel bir bebek.
bu kadar guzelini beklemedigimi farkediyorum, ama cok guzel iste,
annemin ve esimin agladigini goruyorum sonra,
bebegin basindalar, cok guzel diyorlar, bana cok cok guzel.
bebegi goturmeden once kucagima veriyorlar.
opuyorum, kokluyorum, inanamiyorum bu mucizeye, cok guzel diyorum icimden, eli ayagi duzgun saglikli bir bebek, cok mutlu oluyorum.
bu arada doktorum, yirtilma oldugunu birkac dikis atacagini soyluyor, onemsemiyorum o buyuk acinin ardindan yapacaklari hersey bana viz geliyor artik.
bebegimi dusunuyorum, cok mutlu oluyorum hem de cok,
herseye deger diyorum
cektigim tum acilara, herseye...
ve biliyorum
hayatimdaki en guzel seyi yasiyorum...